10 link για την εβδομάδα #8

Η γνώριμη θεματική, το αναγκαίο ερώτημα, πως το “έξω”, οι κοινωνικές, πολιτικές ή πολιτισμικές συνθήκες καθορίζουν το “μέσα”, την ψυχολογία, τον “ψυχισμό” μας.

1. Νιώθουμε δυστυχισμένοι, δεν ήμαστε: ένας αρθρογράφος του Ακραίου Κέντρου, ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος, επιχειρηματολογεί με δεδομένα και στοιχεία για το υποκειμενικό βίωμα της κρίσης, έναντι ποσοτικών δεικτών.

2. Τo χρέος ως σχέση εξουσίας: ομιλία εκ των ηγετών του PODEMOS, του  Juan Domingo Sáncheζ στην Αθήνα, για την εξουσιαστική πτυχή του χρέους, η οποία είναι και μια τεχνική υποκειμενοποίησης, διαμορφώνει ένα υποκείμενο. Μπορείτε να δείτε και την ομιλία από το youtube.

3. Ordinary Psychosis του David Ferraro: Μια γενεαλογία περιήγηση στην έννοια της κανονικόμορφης ψύχωσης, όπως αναπτύσσεται στη λακανική κλινική, και στη σχέση της με το πραγματικό του 21ου αιώνα.

4. Σχετικά με το Music School: ένα συλλογικό κείμενο μεστής, θεωρητικής και πολιτικής κριτικής για το reality show του Mega, το οποίο βασίζεται σε ένα κριτικό ψυχολογικό πρίσμα για τη σεξουαλικοποίηση της παιδικής ηλικίας. “Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι πως συχνά καλούνται να ερμηνεύσουν τραγούδια σαν να είναι μεγάλοι, να νιώσουν λόγια ερωτικής έντασης (πόνου, καημού κτλ.) που δεν ανταποκρίνονται στα βιώματά τους, λαμβάνοντας σχόλια από τους κριτές πως ερμήνευσαν το τραγούδι με μεγάλη ωριμότητα και πολύ συναίσθημα και πως φάνηκε ότι ένιωθαν τα λόγια κτλ. Η συστηματική καλλιέργεια της ερωτικής συναισθηματικής ωριμότητας και η δημόσια έκθεση και επιτέλεση της επιτρέπει την σύγκλιση της ερωτικής θυμικής οικονομίας των παιδιών με αυτή των ενήλικων, δίνοντας επιπλέον υπόσταση στο σεξουαλικό βλέμμα προς τα παιδιά.”

5. The McMindfulness Craze: The dark side of the mindfulness revolution: για τη σύνδεση μεταξύ ‘ενσυνειδητότητας’ (mindfulness) και ψυχοθεραπείας, αλλά και τις διαφορές των δυο, στη δυτική κουλτούρα. Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζεται από τους οπαδούς της ενσυνειδητότητας, δεν είναι πανάκεια!

6. Rethinking one of psychology’s most infamous experiments: μια σημερινή (!) συζήτηση του διάσημου πειράματος του Milgram, για τη σημασία του για τη σημερινή επιστήμη και κουλτούρα, για την επανεξέτασή του σήμερα και για τους τρόπους που το επανεξετάζουν οι επιστήμονες σήμερα.

7. Is it depression? Or melancholy? Or…: μια συζήτηση της έννοιας και της κλινικής διάγνωσης της “κατάθλιψης”, η οποία όχι μόνο αποδομεί πρακτικά την κλινική οντότητα, αλλά επιμένει στη πολύπλοκη ιδιαιτερότητά της για τον κάθε πάσχοντα, με αναφορά στην καταγεγραμμένη κατάθλιψη του Αβραάμ Λίνκολν. Και κλείνει με τις σημαντικές φράσεις: “Η ευτυχία πουλιέται ανελέητα στο καπιταλιστικό παζάρι, αλλά μερικοί από μας προτιμάμε να επιδιώκουμε όχι να αισθανόμαστε καλά, αλλά να αισθανόμαστε άνθρωποι. Ζωή με ένα σκοπό. Φροντίδα των άλλων. Να ανταπεξέρχεσαι στις προσωπικές προκλήσεις. Να μαθαίνεις τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Να βρίσκεις νόημα στη ζωή. Να αντιμετωπίζεις τις σκληρές αλήθεις της ζωής με εντιμότητα?.

8. Πολιτισμικός Πόλεμος ενάντια στην ανορεξία/βουλιμία: ένα παλιότερο άρθρο από τη μακρινή Νέα Ζηλανδία το οποίο περιγράφει τη δουλειά που κάνει για δεκαετίες ο David Epston, αφηγηματικός θεραπευτής, για να χτίσει μια “αντι-γλώσσα” και ένα μέτωπο εναντίον των διατροφικών διαταραχών της ανορεξίας/βουλιμίας και υπερ της ζωής. Σημαντικές βέβαια, είναι και οι ίδιες οι αφηγήσεις των insiders, των γυναικών (και ανδρών) που έχουν “πολεμούν” τέτοιες διαταραχές για τη ζωή τους. Το άρθρο είναι σημαντικό γιατί τονίζει καταρχάς ότι θέματα θεραπείας συνδέονται με την ευρύτερη κουλτούρα της εποχής και κατά δεύτερον, επειδή φέρνει στη σκηνή ακριβώς τις φωνές των ίδιων των ατόμων.

9. Επιστημονική συσχέτιση των πολιτικών λιτότητας διαχρονικά με τις αυτοκτονίες: μια μελέτη από μια διεπιστημονική ομάδα των Πανεπιστημίων της Πεννσυλβάνια, της Κρήτης, της ΕΛ.ΣΤΑΤ., του Εδιμβούργου και του Π.Ο.Υ., η οποία συσχέτισε τα διαθέσιμα στατιστικά αυτοκτονιών με τα κοινωνικά γεγονότα (λιτότητας & ευημερίας) σε βάθος 30ετίας. Το συμπέρασμα, ότι τα γεγονόταλιτότητας συσχετίζονται θετικά με την αύξηση των αυτοκτονιών στις ίδιες περιόδους. Σαν να λέμε δηλαδή, το “έξω” καθορίζει το “μέσα”! Φυσικά, στη στατιστική μαθαίνουμε ότι συσχέτιση δεν σημαίνει αιτιότητα, και δεν μπορούμε βέβαια να βγάλουμε οριστικές σχέσεις αιτιότητας… Για τη συγκεκριμένη δημοσίευση μπορείτε να δείτε εδώ.

10. Για ένα μοντέλο συνεργατικής πρακτικής στην κοινοτική ψυχική υγεία: μια αγγλόφωνη δημοσίευση από το Σκανδιναβικό περιοδικό Skandinavian Psychologist, όπου περιγράφονται λεπτομερώς δυο μελέτες διεπιστημονικών ομάδων με κέντρο τη Νορβηγία. Στις μελέτες αυτές, με μια προοπτική ολοκληρωμένων υπηρεσιών (ψυχικής) υγείας, αναδεικνύεται η σημασία της συμμετοχής και συνεργασίας των ίδιων των χρηστών ψυχικής υγείας στις αποφάσεις που τους αφορούν.Τελικά, φαίνονται τα καλύτερα αποτελέσματα από την ενίσυση της δημοκρατίας και της ισότητας (και) στην ψυχική υγεία, σε ένα ανθρώπινο και αποτελεσματικό μοντέλο οργάνωσης των υπηρεσιών.