23-24 Νοέμβρη 2019, στο Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Θα συμμετέχω/ουμε με μια εισήγηση για τα συναισθήματα:
Συναισθηματικά Μπλεξίματα: ο εαυτός και τα συν-αισθήματα σε μια σύγχρονη συστημική θεώρηση
- Γιώργος Κεσίσογλου, Ψυχολόγος – Συστημικός Θεραπευτής, Δίκτυο Οικογενειακών Συστημικών Θεραπευτών
- Ιωάννα Α. Ρεβίθη, Κλινική Ψυχολόγος – Συστημική Θεραπεύτρια, Δίκτυο Οικογενειακών Συστημικών Θεραπευτών
- Αντώνης Ραφτόπουλος, Ψυχολόγος – Συστημικός Θεραπευτής, Δίκτυο Οικογενειακών Συστημικών Θεραπευτών
- Λυκούργος Καρατζαφέρης, Ψυχίατρος – Συστημικός Θεραπευτής, Δίκτυο Οικογενειακών Συστημικών Θεραπευτών, Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές.
Στην πρότασή μας για τη διημερίδα 2019 της ΣΕΒΕ αποσκοπούμε να συζητήσουμε τη σχέση της έννοιας του ‘εαυτού’ με την πολλαπλότητα των εννοιολογήσεων των συν-αισθημάτων, όπως και τη χρήση τους μέσα στις σύγχρονες συστημικές θεωρήσεις. Οι πολλαπλές εννοιολογήσεις αυτές, με τις αντίστοιχες γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές τους ανάμεσα στις χώρες και τις επιστημονικές και θεραπευτικές παραδόσεις, για παράδειγμα, τόσο ως συγκινήσεις/επήρειες/συν-αισθήματα (affects), όσο και ως αισθημάτα (feeling), όσο και ως συναισθήματα (emotions), ο κυρίαρχος όρος, αλλά και ως τα Αριστοτελικά πάθη (passions), ή/και οι αισθήσεις (senses), ακόμα και οι ατμόσφαιρες (atmospheres), είναι ενδεικτικές της δυσκολίας αναπαράστασης και θεωρίας του μη-γλωσσικού ‘ενδοψυχικού’. Στην εισήγησή μας, πρώτα θα διατρέξουμε συνοπτικά την ιστορία τόσο της επιστημονικής διαπραγμάτευσης των συναισθημάτων, όσο και των θεραπευτικών χρήσεών τους στην οικογενειακή/συστημική πρακτική· στη συνέχεια, αντλώντας από σύγχρονες θεωρήσεις στην ευρεία οικογένεια της συστημικής θεραπείας (τη συστημική/διαλογική του Bertrando 2015, τη διαλογική του Rober 2016, τις πολυπολιτισμικές θεωρήσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης των Larson & Almeida 1999, τις χαρτογραφήσεις των Gabb & Singh, 2015, τον διαλογικό εαυτό του Hermans, etc), θα αναζητήσουμε τρόπους με τους οποίους τα συναισθήματα αναπαρίστανται και γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού, διαλόγου και επεξεργασίας στη θεραπευτική πρακτική. Τέλος, επιστρέφοντας στην ιδέα της Selvini-Palazzoli περί του ‘imbroglio’ (περιπλοκή) ως πρόβλημα στην οικογένεια, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τη χρησιμότητα μιας θεώρησης των συν-αισθημάτων όχι τόσο ως κατηγοριοποιήσιμων και πολιτισμικά οικείων αναπαραστάσεων (στο πρόσωπο ή στο σώμα), αλλά ως ‘διεμπλοκών’ (entanglements) ενσώματων αισθήσεων, λόγου και νοήματος, που επιτελούνται in situ μέσα σε συν-αισθηματικά συστήματα, οικογενειών και θεραπευτριών, πλούσια σε νόημα, σημασιοδοτήσεις και αξιολογήσεις.
Το πρόγραμμα:
